ΛΕΝΕ…

Λένε…

Ο Θάνατος είναι
Δικαίωση και Τιμωρία μαζί.
έτσι λένε.
μόνο που,
κανείς δεν εξηγεί
ποιός Δικαιώνεται
και ποιός Τιμωρείται.

Έλα και πες μου
τώρα, ρε μπαγάσα
τι να την κάνω εγώ
την Τιμωρία σου
που πέθανες,
και τι σκατά Δικαίωση
είναι αυτή για μένα;

Πού έμεινα πίσω
να χτυπάω το κεφάλι μου
στον τοίχο
και να πληρώνω
τα δικά σου
μαζί με τα δικά μου λάθη.

Δυό μέτρα κάτω
απ΄το χώμα, εσύ,
κοιμάσαι ήσυχος και αμέριμνος.
Κι’ εγώ στον δρόμο,
προσπαθώ να ισορροπήσω
πάνω στο τεντωμένο σχοινί
που με άφησες
παίρνοντας μαζί σου
το δίχτυ ασφαλείας μου.

Κάποιος σίγουρα κάπου,
Δικαιώνεται
και κάποιος άλλος Τιμωρείται
Σ’αυτή τη ζωή
άρα γε;
ή σε κάποια άλλη;

ΑΤΙΤΛΟ

Εγώ εδώ,
συνεχίζω να σπάω πέτρες.
Έρχεται μετά ο Σίσυφος και διαλέγει
την μεγαλύτερη.
Την φορτώνεται στις πλάτες του
και αρχίζει να ανεβαίνει.
Μου έλεγε τις προάλλες,
οτι, ακούει τον κασμά μου
όση ώρα ανεβαίνει την ανηφόρα του.
Και μετά μόλις κατέβει, έρχεται πάλι
εδώ, με χαρά,
να διαλέξει την καινούργια.
Τον κοιτούσα και δεν μιλούσα.
Σκεφτόμουν οτι τελικά
αυτός βρήκε την ευτυχία του.
Σε αυτό το ατελείωτο ανεβοκατέβασμα.
Εγώ, απ’ την άλλη,
κάθε φορά που σηκώνω τον κασμά μου
να σπάσω τον βράχο
δεν νοιώθω τίποτα.
Σφίγγω ακόμα τα δόντια όταν βάζω δύναμη.
Αντιστέκομαι.
Ακόμα δεν μπόρεσα να βρώ την ευτυχία
μέσα σε τούτο εδώ το κάτεργο.
Δεν θα την βρώ ποτέ…
Γιατί δεν την ψάχνω.
Όχι όσο βρίσκομαι εδώ.
Και ο βράχος είναι μεγάλος και ατελείωτος.
Ποτέ δεν θα τελειώσει.
Δεν θα μου φανερώσει ποτέ
την απένατι μεριά.
Ολος μου ο ορίζοντας σταματάει εδώ.
Μόνο τον Σίσυφο βλέπω στην απέναντι κορφή.
Να ανεβαίνει πάλι…
Ξανά και ξανά και ξανά…
Σπρώχνω την πέτρα πιο κεί
και χτυπώ πάλι τον βράχο.
Κάτι γυαλίζει στην ρωγμή,
πέφτω σε κοίτασμα χρυσού…
Μα, τι να τον κάνω τον χρυσό;
Εγώ που,
στην ρωγμή ψάχνω το φώς;

ΜEMORY, Poetry by Tzoutzi Mantzourani

Πηγή: ΜEMORY, Poetry by Tzoutzi Mantzourani

ΧΑΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ. “ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ”.

Που να το φανταστώ;
Πόσο ακόμα να πονέσω;
Πέτρωσαν τα αισθήματα μέσα μου.
Λες,
και δεν το περίμενα…
Μα,
το ήξερα!
Απ’ την αρχή το ήξερα!
Από το πρώτο άγγιγμα!
Και όλα τα υπόλοιπα
έγιναν απο μόνα τους,
αυτόματα…
Και μετά,
το σκέφτηκα καλύτερα
και είπα:
Μην αμφισβητείς την αγάπη
που σου δόθηκε.
Σου δόθηκε!
Δια της στερήσεως,
αλλά,
σου δόθηκε…
Και  ξανάρχισα να σε αγαπώ
και να σε κλαίω.
Χαμένη μου αγάπη!
Χαμένη μου ζωή!
Χαμένη μου χαρά!

ΔΕΝ ΞΕΡΩ. “ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ”.

Δεν ξέρω αν με θες,
σου το λέω με ειλικρίνεια,
η μισή είμαι “χαλασμένη”
η άλλη μισή, “αχρησιμοποίητη”…
Δεν ξέρω αν σε θέλω,
η μισή, σ’αγαπάω
η άλλη μισή, πάνω ψηλά,
στο ταβάνι είμαι
και πετάω…
Δεν ξέρω αν με θες,
δεν ξέρω ούτε αν σε θέλω
δεν ξέρω αν έχω πιά,
το κουράγιο
ν’ αρχίσω πάλι,
απ’ την αρχή…
Δεν ξέρω αν με θέλεις,
αν θέλεις, αν θέλω.
Δεν ξέρω πιά.
Κάνε ο,τι θές σου λέω,
αλλά, μην με πιστέψεις.
Δεν ξέρω τι λέω.

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Μετά το παραμύθι

Μετά το παραμύθι Δε ζήσανε αυτοί καλά μετά το παραμύθι Και το σπίτι τους ζεστό και τα παιδιά τους καλοντυμένα και το ψυγείο τους γεμάτο και από κάτω γείτονες χωρίς ανησυχίες Δεν ζήσανε αυτοί καλά μ…

Πηγή: Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Μετά το παραμύθι

ΑΤΙΤΛΟ. “ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ”.

Ξερό κορμί, χορταριασμένο,
παρατημένο στα στοιχειά του αέρα
και της φωτιάς,
Να βρέχει και να μην ποτίζεται,
Να καίει και να μην καίγεται….
Λιγνό κορμί, ασκητικό,
στης μοίρας το χτυπήματα συνηθισμένο.
Ισια κρατάει το κεφάλι
κοιτώντας πάντα μπρος
αυτός ο όμορφος ψηλός λαιμός.
Λυγερή κορμοστασία μου!
Πόσα μπορείς ν’ αντέξεις
βάσανα;
Πόσα η ψυχή σου χωράει παραπάνω;
Πόσα τα χέρια σου μπορούν ακόμα
να βαστήξουν;
Πριν, στην μεγάλη Ηρεμία
να παροδοθούν;

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ.

Θέλω να ξεράσω
τη ζωή μου
σε ενα εμετό.
Μα το κορμί
δεν με βοηθά,
Το στομάχι
δεν έχει τίποτα πιά…
Μόνο χολή
έχει μείνει.
Κι’αυτή μ’έχει ποτίσει.

Δεμένη με την ίδια
χειροπέδα
με την ζωή…
Ακόμα ξημερώνω
την κάθε μέρα μου.
Μέρα με τη μέρα…

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. “ΔΩΡΟ ΓΙΟΡΓΗΣ”.

 

‘Εσταξε πάνω στο σκούρο μετάξι
και άφησε ενα μικρό στρογγυλό λεκέ…
Ενα δάκρυ που κύλησε
ξεφεύγοντας απο την λίμνη
των μεγάλων κουρασμένων ματιών.
Ύστερα έσταξε κι’άλλο ένα,
και μετά και άλλο…
Δεν είχε νόημα πιά, να σταματήσει
να κλαίει.
Το φόρεμα είχε πλέον καταστραφεί.
Έτσι όπως χαλάνε
όλα τα όμορφα
στη ζωή.
Από ενα δάκρυ.
Αν είναι Λύπης ή Χαράς,
είναι τελείως αδιάφορο…

 

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. “ΤΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ;”

Τί με κοιτάς;
Εσύ ξέρεις τον πόνο μου,
ξέρεις και την ψυχή μου…
Τί με κοιτάς;
Το ξέρω πως δεν θα
μ’αφήσεις μόνη, (να χαθώ)…
Τα χέρια σου πού λάτρεψα,
αυτά τα δάχτυλα, τα μακρυά,
πού κρατάνε το κοντάρι,
πού αγκαλιάζουν το κορμί,
πού ακούν, τους χτύπους
της καρδιάς…
Αυτά τα χέρια, τα φτερά
πού θα με πάρουνε μαζί τους
να πετάξω…
Τί με κοιτάς;
Δεν θα μ’ αφήσεις,
το ξέρω!
Τι με κοιτάς;
πάρε με…